شهید باغبانی

به دلمــ قول داده ام دستش را بگیرمـ
و بیایمـ کنار تـــو ..
دلمـ قول داده باران نبارد
چون میخواهم یک دل سیر
قدر یکسال کهــ انتظار کشیده امـ نگاهت کنمــ
یک دل سیر برایت از تمام ناگفته ها حرف بزنمــ ..
میدانم وقتی بیایمـ همهـ حرفها یادم میرود
اما در سکوت و نگاهم حرف هاستــ ، فریاد هاستــ ..
شهید باغبانی
محرم نزدیک است ..
قافله دارد به کربــ بلا نزدیک میشود...
دل من هم دارد نزدیک میشود به دوسالگی نرفتن به کربــ بلا
آخر میدانی سال تولد من هجری شمسی نیست
سال تولد من هجری کربــ بلایست
من آن دم کهـ به کربــ بلا رفتهـ ام متولد شده امــ

کردمیر تا به ابد در یاد میمانی ...

من نمیدانم چطور و چگونه آنقدر زود گذشت
و این روز و شب ها چقدر دلتنگت میشومــ
دلتنگ آسمان پر ستاره اتـــ
کهــ با دست دلمان میتوانستیم دانهــ دانهــ از آسمان ستاره بچینیمــ ...
کردمیـــر گوشهــ ای از بهشت خدا را به منظرم میکشیــ
و مردمان دیارتـــ همان مردمان آسمانی هستند
همان هایی کهـــ دریایی از صداقت ، ایثار ، مهربانی و شجاعت در دل هایشان موج میزند
و من بهــ خیالم آمده بودمـ تو را جهاد کنمــ
اما این تو بودی کهــ مرا جهاد کرده ای
مردانی چون شهیدباقری ، شهید تقی پور و شهید موسوی
را بهــ من نمایاندی و به من درس استقامت و صبوری آموختهــ ای
وقتی مادر شهید باقری با لهجه شیرین مازندرانی اش خاطره تعریف میکند
مادر است دلش میخواست پسر داماد کند
مادر است دلش میخواست لحظه وداع پسر در آغوش بگیرد ببوید
مادر است دلش میخواست پسرش باشد عصای این روزهایش باشد
اما عجیب صبور بود ...
کمی از پسر کمی از روز عاشورا برایمان حرف میزد...
ما را تا کربــ بلا و حرمــ بانوی صبوری با کلامش برد ...
وقتی مادر شهید موسوی برای پاسخ سوال هایمان سکوت طولانی میکند
و سکوت دلش حرفــ ها دارد ..
شهید تقی پور کهـــ زمان شهادت نهــ پدر داشته ای نهــ مادر نه همسر نهــ فرزند
همهــ از سادگی و مهربانیت سخن میگفتند ...