دلم برای آسمانت تنگ است...
دلم برای شهدایت تنگ است...
دلم برای بچه های روستایت تنگ است...
دلم برایت تنگ شده است...
لایی رودبار مرا بخوان...
انتظار زیادی است؟
میخواهم ۴۸ ساعت درب آسمان به رویم گشوده شود!
لایی رودبار خسته ام...
از زرق و برق این شهر فریبنده و آدمهای رنگارنگش خسته ام...
باز میخواهم خاکی شوم ...
باز میخواهم کودکان روستا صدایم کنند...
باز میخواهم در تو قدم بردارم...
باز میخواهم فراموش کنم آنچه به روزم آمده...
باز میخواهم بر دستان مادر شهید سورتچی و دارابی بوسه بزنم
و با زبان مازندرانیش دعایم کند و برات کربــــ بلایم امضا شود
لایی رودبار بهشت روی زمین مرا بخوان....
پ.ن:خسته از تمام روز مرگی هایم دوس دارم از شهرم بروم به میان مردمی که صداقت در کلامشان موج میزند و دوری از خانه وخانواده و امکانات رفاهیت را حس نمیکنی!آری من دلم تنگ است!!!
